Rozdział
1
-
Znowu poniedziałek – powiedziała głośno zaspana Rosie. - A
pomyśleć, że niedawno był piątek. - mruknęła. Dla Rosie ostatnio
czas leciał nieubłaganie. Niby wstaje rano w poniedziałek, pstryk,
już jest sobota. Jak to się dzieje? To pytanie nie dawało jej spokoju.
-
Czary? A może zmieniacz czasu? Nieeee - rozmyślała. - A może...-
nastała chwila ciszy. - Oblivate! - wykrzyknęła.
Tak to na pewno to!
Ale kto posiada taką moc? Czyżby ktoś z jej znajomych też był
czarodziejem? Skąd mogła to wiedzieć, przecież uczyła się tylko
ze starych notatek swej babki, która wraz z ze swoim mężem, dziadkiem Rosie, zmarła 15 dni po jej urodzeniu. Do Hogwartu nie uczęszczała,
gdyż nikt z jej rodziny nie był czarodziejem i o jej zdolnościach
nie wiedział. Tylko ona w spadku po babce dostała te notatki,
które czekały w zamkniętej na kłódkę
skrzynce, z drewna, na której ręcznie namalowane było godło szkoły. W środku w podłużnym
czerwono-złotym pudełeczku leżała różdżka, była ona na
pewno używana, było to widać, lecz w bardzo dobrym stanie. Rosie
bardzo się spodobała. Na samym dnie pięknej szkatułki leżał wyjątkowy
list, lecz dziewczyna mogła go otworzyć dopiero gdy skończy 15 lat, w
dzień swoich urodzin. Dlaczego akurat tyle lat musi mieć? Co jest w
tym liście? Co babka chce jej przekazać? Z rozmyślania
wyrwał ją dźwięk budzika. Ocknęła się.
- Co już siódma
trzydzieści? Mam tylko chwilkę, bo się spóźnię do szkoły! -
krzyknęła. Zaczęła w pośpiechu się ubierać, wyczesała
piękne kręcone włosy, zabrała plecak, wyszła
z domu i zamknęła drzwi. Do szkoły miała nie daleko, gdyż jej szkoła była w
okolicy starego osiedla domków jednorodzinnych. 10 minut i dobiegła.
Zeszła do szatni, mijając kilka znajomych twarzy, zmieniła obuwie
i odwiesiła kurtkę, którą nosiła z powodu zimnych, jesiennych podmuchów wiatru, a następnie popędziła na lekcje. Na jej
szczęście nauczyciel spóźnił się, aż 15 minut, więc wyrobiła się
rzutem na taśmę. Na początku miała j. polski, później
angielski.
Teraz
stała już ze znajomymi pod salą do historii rozmawiając o
temacie, który zawsze był w modzie, czyli o Adelinie i Justinie.
-
Ostatnio się pokłócili – powiedziała Lola.
-
Słyszałam. - dodała Pamela.
-
Ciekawe, o co poszło? - zapytała Rosie.
-
Jak to, o co? Ty nic nie wiesz? - zdziwiła się Ewelina.
-
O czym? Co jest? - Jak widać, "najważniejsze" informacje do niej nie dotarły.
-
No bo wczoraj... - zaczęła Ewelina, lecz po chwili zdzwonił
dzwonek.
-
Powiem ci później. - rzuciła Ewelina sięgając po swój plecak.
-
Ok - odpowiedziała cicho Rosie, gdyż zauważyła, że historyczka
się zbliża.
Przez
15 minut lekcji dziewczynka nie słuchała tego, co mówi
nauczycielka, była zbyt zaciekawiona tematem jej znajomej pary,
która podobno się pokłóciła. - O co poszło? - myślała.
Jednak nie dane było jej rozwinąć swej myśli bardziej, gdyż w
ramię szturchnęła ją Adelina.
- Co? - powiedziała cicho Rosie,
patrząc na dziewczynę pytającym wzrokiem.
-
Popatrz za siebie - szepnęła Adelina.
Rosie odwróciła się
ukradkiem. Za nią siedzieli chłopacy, którzy próbowali pomazać
jej wyblakło biały sweter, niebieskim markerem. Rosie miała dosyć
takiego zachowania chłopaków, więc popatrzyła na nich i
powiedziała cicho:
- Tylko spróbuj, a za 5 minut będziesz w drodze
do szpitala.
Chłopacy parsknęli śmiechem.
- Ta jasne – bąknęli.
Rozległ się dzwonek. Wszyscy wyszli z sali na korytarz, a
historyczka pomknęła w swoją stronę.
-
A chcesz się przekonać?! - warknęła Rosie.
-
No dawaj! - wrzasnął rudzielec, główny pomysłodawca głupiego żartu.
Tak jak sobie życzył, tak wzięła zamach i z całą
swoją siłą walnęła pięścią chłopaka w nos. Hugo chwycił się
za nos, z którego zaczęły płynąć czerwone stróżki krwi.
-
Coś ty zrobiła?! Mądra jesteś? Chyba złamałaś mi nos! -
powiedział.
- Dam Ci radę na przyszłość, gdy znowu spróbujesz komuś dokuczyć, nie skończy się na złamanym nosie. - Odpowiedziała patrząc na niego z powagą.
Wszyscy stali w osłupieniu, Rosie często groziła osobom,
które jej dokuczały, ale nigdy jeszcze nikogo tak nie uderzyła. Po
chwili, do wielkiego zbiorowiska uczniów podbiegła Pani Mangog.
-
Co tu się dzieje?- zapytała. - O boże, dziecko, krew ci z nosa leci! -
dodała po chwili. - Kto to zrobił?
-
Ona! - powiedział wściekły Rudy, wskazując swoim, grubaśnym palcem na dziewczynę.
-
Do dyrektorki w tej chwili! – krzyknęła nauczycielka, groźnie
patrząc na Rosie. Dziewczyna wywróciła oczami, po czym zarzuciła na plecy swój plecak,
odwróciła się i poszła do dyrektorki.
Pięć
minut później stała już w pokoju Pani dyrektor, wysłuchując
kazania.
- Rozumiesz? - zapytała w pewnej chwili poważnym tonem
kobieta.
-Tak,
rozumiem. - odpowiedziała uczennica.
-
Mam nadzieję, że to się nie powtórzy. Jutro zostaniesz po lekcjach i przemyślisz swoje zachowanie. Sala 1 – 21, P. Nemej godzina od
15.00-17.00, a teraz uciekaj na lekcje.
Rosie kiwnęła głową i wyszła. Pobiegła na dalsze lekcje.
-
Rudy siedzi u pielęgniarki. Brawo! - oznajmiła Weronika, klepiąc
dziewczynę po plecach. Żadna dziewczyna nie lubiła rudego, a
Weronika to go po prostu nienawidziła. Rosie uśmiechnęła się do koleżanki i poszła pod salę.
Reszta dnia minęła bez
większych katastrof globalnych. Rosie wróciła do domu w towarzystwie dobrej książki, przez którą o mało nie wpadła na latarnię, która nagle wyrosła z podziemi. Odrobiła
lekcje - kilka zadań z angielskiego, notatka z historii, rysunek z geografii, krótki tekst do przeczytania z polskiego, dwa dziwne zadania z fizyki i tylko 3 strony zadań z matematyki. Gdy wstała od biurka, całe plecy miała zdrętwiałe, jak zawsze zresztą, więc aby trochę się poruszać, zrobiła 20 minutowe ćwiczenia. Zeszła na dół do kuchni, włączyła czajnik, podeszła do lodówki, wyjęła pudełko z resztkami surówki, które akurat dzisiaj było tylko w połowie puste oraz jajko i dwa plasterki szynki. Z szafki nad blatem wyjęła talerz i wyrzuciła na niego zawartość pudełeczka, po czym zabrała się do przygotowywania wykwintnego dania "jajka na patelni z kawałkami szynki, pokrojonej w kwadraciki także z patelni". Po kilku minutach przygotowywań przerzuciła zawartość patelni na talerz z surówką, zaparzyła sobie herbatę z miodem i wzięła tą całą kolację do siebie na górę. Jadła i oglądała swój ulubiony serial ''Doctor Who''. Gdy seans się skończył, zaniosła puste naczynia do kuchennego zlewu i poszła wykonać wieczorną rutynę.
Przyszła do pokoju zmęczona całym dniem. Położyła się na
łóżku i pozwoliła sobie na chwilkę rozmyślania jak będzie jutro w tej ''kozie''.
-
Ciekawe kto tam będzie? Hmn... Pewnie nikt mi znany. Och jak ja nie
lubię być w miejscach gdzie nikogo nie znam. To takie stresujące!
- mruknęła. Dziewczyna jeszcze nigdy nie zostawała po lekcjach.
Nie wiedziała, więc co tam się robi i jaka jest atmosfera.
Wiedziała tylko jedną rzecz, że nadzorować wszystkich ma tam P.
Nemej – kobieta po 40, która ewidentnie ma dość swojej pracy i często ma w
nosie co robią uczniowie, ważne dla niej jest tylko, by była
cisza.
- Aaaa... - ziewnęła Rosie. - Idę spać. - postanowiła,
zgasiła swoją lampkę nocną i zasnęła, liczą, że przeżyje jutrzejszą odsiadkę z godnością.
Z
twardego snu zbudził ją dźwięk znienawidzonego, ale i przydatnego
budzika, który zawsze dzwonił o 6.30. Dziewczyna usiadła na łóżku i
przetarła zaspane oczy. Włożyła skarpetki leżące na krześle
obok, wstała, przeciągnęła się i podeszła do szafy. Wyjęła
dżinsy i swój ulubiony jasno- czekoladowy sweter oraz bieliznę.
Trzymając ubrania w ręku poszła do łazienki, wzięła
orzeźwiający prysznic, ubrała się i zeszła na dół, by zjeść
śniadanie. Rosie mieszkała w jednorodzinnym domku, w którym od
pokoleń mieszkała jej rodzina, (w tym babka czarodziejka).
Na parterze była spora kuchnia, salon, łazienka, gabinet i mały
składzik. Na górze zaś były 4 pokoje. Jej, jej młodszej siostry,
rodziców i wolny pokój dla gości. Dom był bardzo przytulny i
ładny. Ukrywał w sobie piękną historię, którą znali tylko nieliczni.
Dziewczynka
zjadła śniadanie, ubrała buty i kremową, skórzaną kurtkę, wzięła plecak i wyszła z domu zamykając za sobą
masywne, brązowe drzwi. W drodze do szkoły podziwiała piękna
okolicę swego osiedla. Podczas zajęć zaś, cały czas myślała o tym, co będzie
robić podczas ''odsiadki'' - jak to ujęła.
-
Za dwie minuty 15.00 – szepnęła sama do siebie,
czekając pod salą 1-21, aż przyjdzie nauczycielka. Pani profesor
zjawiła się po chwili i wpuściła grupkę uczniów do klasy. Rosie
usiadła w ostatniej ławce w rogu sali, która wydawała się mniejsza od reszty szkolnych pomieszczeń lekcyjnych. Po chwili do klasy weszło
jeszcze kilku uczniów. Wszyscy usiedli poza, chłopakiem, który
przyszedł ostatni. We wszystkich ławkach siedziały po dwie osoby,
oprócz tej ostatniej ławki, w której siedziała ona.
-
Usiądź do Rosie, chłopcze - poleciła nauczycielka,
wskazując na ławkę. Dziewczynie zrobiło się gorąco. Kto miał z nią siedzieć przez tą kupę czasu? Przecież ona go nie zna! A jeśli to jakiś zboczeniec? - zaczęła wymyślać najgorsze scenariusze. Chłopak podszedł do wskazanej ławki,
odsunął krzesło po jej lewej stronie, usiadł i się do niej odwrócił mówiąc po
cichu – cześć. Dopiero teraz Rosie mogła zobaczyć jego
twarz, ku jej zaskoczeniu był to...
||||||| Hej! I jak podobało się? Starałam się napisać nie za mało, ale i nie za dużo. Piszcie w komentarzach czy Wam się podobało.
Edit. Rozdział poprawiony ||||||||
